Golden Retriever zdjęcia

Pamiętacie jak pisałam Wam kiedyś, że Wasz kochany Golden Retriever (czyli ja) miał robione propensjonalne zdjęcia? To było wtedy, jak byłam na spacerku z Daisy, a jej tata był na spacerku z nią, nami (ja i rodzice) i swoim wielgachnym aparatem z ogromnym okiem, strzelającym głośną i długą serią cyków. Zupełnie jak karabin maszynowy. Tylko trochę ciszej. I trochę mniej i trochę inaczej. Ale reszta była taka sama.

Zastanawiacie się pewnie skąd wiem jak cyka karabin maszynowy? Ano, moi kochani bezsierściowcy, ponoć żyjemy w dobie szeroko dostępnych związków i wolnej informacji– tak słyszałam w pudełku z gadającymi obrazkami. A może to było na odwrót? No w każdym razie piesek może dowiedzieć się wielu rzeczy, nie wychodząc z domu i nie musząc odkrywać wszystkiego samemu. Tak więc pierwszy raz usłyszałam dźwięk karabinu maszynowego w wyżej wymienionym pudełku. Pewnie bym się go przestraszyła, gdyby nie ON… Najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego w swoim krótkim, ale intensywnym życiu widziałam! Wysoki, dobrze zbudowany, wyszkolony i dobrze ustawiony (w końcu pracuje w wojsku, a tam ponoć teraz dobrze płacą), jedyny w swoim rodzaju ON- Szarik… Cudowny, bohaterski, a do tego potrafił zarządzać czterema (a czasem i więcej) bezsierściowcami. Nie wiedziałam tylko dlaczego ciągle strzelali z tych karabinów do niego i jego podwładnych i nadal nie wiem. Wprawdzie rodzice próbowali mi wytłumaczyć, mówili coś o jakiejś wojnie z Niemcami, ale nie mogłam tego zrozumieć. Dwoili się i czworzyli, a ja z tego zapamiętałam tylko tyle, że gdyby nie Szarik, to bym teraz po niemiecku szczekała. Nie wiem czy to by było fajne czy nie, ale skoro ON walczył przeciw temu, to ja jednak nie chciałabym tego robić. Po filmie pozostała mi miłość do Szarika i znajomość odgłosów wojennych. Ale wróćmy do zdjęć.

Kości blade! Ja nie wiedziałam, że propensjonaliści tak bardzo przerabiają zrobione przez siebie zdjęcia. Jak je zobaczyłam pierwszy raz, to w ogóle się nie poznałam. Przecież ja nie robię takich dziwacznych min jak biegam. To oszczerstwo jakieś! Bezczelne zdjęcioprzeróbstwo… Ja tak nie wyglądam!!! Ja jestem śliczna! I zawsze mam schowany języczek i trzymam policzki i uszy w jednym miejscu, żeby ładnie wyglądać. W końcu nigdy nie wiadomo kiedy w parku pojawi się mężczyzna mego życia. No dobra- mężczyzna dzisiejszej zabawy, ale „życia” lepiej brzmi i nie wychodzę na balonicę. Yyy… To chyba miało być „na latawicę”… Nie ważne. Ważne jest to, że zostałam oczerniona i dorobiono mi paskudne uminienie. Szkoda, że nie umiem gryźć, bo wygryzłabym je z tych zdjęć. Wasz goldenek jest niezadowolony! Jedynym pozytywnym aspektem tej sprawy jest to, że zdałam sobie sprawę z faktu, iż inne osoby też mogą być tak oczerniane przez „poprawianie” zdjęć. I tak, np. te panie, które tata ma czasem na komputerku, w rzeczywistości wcale nie muszą mieć tak dziwnych min i być tak niefunkcjonalnie zbudowane. Uff, a było mi ich szkoda…

No nic, wracam się załamywać. Was pozostawiam, abyście sami mogli ocenić pracę wujka.

P.S. No dobra- będę teraz zupełnie szczera. To moja wina z tymi zdjęciami. Jak biegam, to wszystko mi faluje i fika i nie jestem w stanie nad tym zapanować. Dlatego też takie miny wychodzą, których później muszę się wstydzić i upierać, że to podróbka. Rodzice uważają, że zdjęcia są wspaniałe. Ja też tak uważam. Oczywiście tylko wtedy, gdy nie patrzę na własną pofikowaną paszczękę, ale ona też ma coś w sobie. Wszyscy razem serdecznie wujkowi dziękujemy i mamy nadzieję, że jakoś się kiedyś odwdzięczymy.

A teraz- podziwiajcie kochani (zdjęcia wykonał Rafał Ogłaza- zdjęcia ślubne)

Fotograf Szczecin

Fotografie te znajdują się również do pobrania w dziale Golden Retriever tapety.